रोजविन -२

गोकर्णमा गयौ एकदिन । उकालोमा बाइक रोकेँ। अलिक परतिर गयौं हामी । अलैचीघारी थियो । विनले ठाऊ रमणीय भएकोले मनपराई । प्रसन्न थिई । कुनै फिल्मको दृश्य झै आभाष भैराथ्यो । त्यही  बीचमा बसेका थियौं । मैले चुम्न खोजेँ तर मुख सहित मुन्टो नै धकेलिदिएकी थिई । ममा रिस र उ मा निराश सँगसँगै उत्पन्न भएको थियो अनि फर्किएको थिएँ म साथमै लिएर रिस र रिस उठ्दी ।

फर्किदै गर्दा मैले सोधेेँ "तिम्ले किन दिएनौ चुम्न ?"

भनेकी थिई "मन लागेन त्यसैले ."

पुनः प्रश्न गरेँ "किन मन लागेन ?"’

बालक झैँ प्रश्न तेर्स्याउने गर्थें म ।

मेरो मनस्थिति बुझेरै होला उसले बाइक रोकाएकी थिई । राम्रो सँग नरोकिदै ओर्लि ।

"ल आऊ ।" उ सरासर अगि लागी । म पछिपछी । गुम्बा थियो । गुम्बाको साइड तिर गुन–गुन गरिरहेका एक जोडि । पहिले छेलिएका थिए देखिदैन थियो त्यो जोडि । त्यहिबेला, रिसको औषधिको रुपमा स्विकृति दिएकी थिई । मैले  चुमेँ । मान्छे छन्, म भन्दै थिएँ । "केही हुन्न देखेर ।" विनले भनी ।

त्यसको स्वीकृतिले सहजै बुझ्न सकिन्थ्यो मलाई मन पराउन थाली भनेर ।

म डराएको थिएँ । भनेँ "तिमी मलाई मन पराउन थालिछौ, यस्तो नगर ।"

जवाफमा आवाज निस्केथ्योः "राम्रो लाग्छौ । मन पराए के हुन्छ र ? "

"के हुन्छ हैन भनेको मान, कठोर बन, मन नपराऊ ।"

मैले भन्न सकिनँ । मेरी प्रेमीका छ । मनमनै सम्झीरहन्थेँ, ‘प्रियतमा, तिमी मेरो मुटु हौ । धड्कीरहेकी छौं ।’

ज्यादै निकट र अन्तरमनमा उसलाई भव्य स्थान दिएरै होला बाहिर कसैलाई भन्नु जरुरी थिएन । कुन्नी तृप्ती पाउने अभिलाषामा पनि भनीन की ?

उसको आखाँमा मैले देखेको प्रेम साँचो थियो/थिएन तर झल्कीरहेको भान हुन्थ्यो ।

"त्यसरी नहेरन ।" कहिले काँहि म भन्ने गर्थे । भुतुक्कै हुने गरी हेर्थी ।

गुम्बाबाट फर्केपछी मैले भनेथे “हेर, ४/५ वर्ष त म बिहे गर्दिनँ ।’

‘यदि तिमी प्रेम गर्छौ वा म चाहान्छौ भने ४/५ वर्ष हैन १०/१५ वर्ष नै कुरुला नी !

केटिले कहिलेकाही घत लाग्दो कुरा गर्थि । "वाह, तिम्रो प्रेमप्रतिको त्याग भाव । म यस्को सम्मान गर्छु ।" म भनिदिन्थेँ ।

कैलेकाहीँ भेट्थ्यौ हामी । मेरो अनुरोध प्रायः कहिल्यै नकार्दिन थि । ऊ हारेर आउथी । ठुस्स मुख पारेर आउथी ।

"नरिसाउन" म भन्ने गर्थे । उसको नजरमा राम्रो बन्ने गर्थे ।

घर परिवार इष्टमित्र अलि–अलिलाई थाहा थियो, म उसको कुरा गर्छु । उ मेरी साथी । म सम्मान गर्छु । साथ दिन्छु ।

एक पटक आंटीको स्कुटीमा उसलाई पछाडी राखेर एउटा गेस्ट हाउस लगेँ ।

छाँगाबाट खसे जस्तो विनको अनुहारको पर्वाह गरीनँ । विन संकोच मान्दै साथै हिडी । भित्र छिर्यौ । मैले तृप्ति चाहीरहेथेँ । विनले मानीन । म अलिक हड्बडाएँ पनि । भनेँ, "म नराम्रो गर्दिनँ ।" तानेर अंकमाल गरे“ । आफ्नो छातीमा टाँसेर लामो सास लिइरहेँ । जे गर्न चाहेँ त्यो नपाएकोले तनाव बढ्दै थियो । एउटा अंकमालको लागि ५०० तिरेँ । अनावश्यक झन्झट झेलेँ ।

"दुःख पाइस् मङ्गले आफ्नै ढङ्गले" लाग्न त ठिक गरिरा जस्तो लागेको थिएन । तनाव झन् बढ्यो । बाहिर आएँ । पसलमा चुरोट मागेँ । सल्काएँ । खाएँ । उ हेरीरहेकी थिई । एकप्रकारको अव्यक्त दर्द देखिन्थ्यो त्यसमा। ‘आइ एम सरी’, भावुक हुदै ३/४ पटक भनीरही । मलाई सरी भन्दा अरु नै केही चाहिएको थियो । मौन रहेँ ।

मैले हतपत स्कुटर हाकेँ । स्पीड बढ्दै गयो । अतृप्त भई फर्कीएर आए जस्तो । उसैलाई रीस खन्याए जस्तो ।

त्यसमा थोरै आतेश र धेरै गाम्भिर्यता देखीन्थ्यो त्यस्को मलाई के पर्वाह हुन्थ्यो ? मोटरको गति कति हो कति बढ्यो । खत्र्याक खुत्रुक सामान बोकेर हिडीरहेकी पैदल यात्रीको पोलथिनमा थोरै स्कुटरले छोयो । रोड भरी सामान छरिए । "ए, के हो तिमी ? विस्तारै हाँकन ।"

म बोलिरहेको थिइनँ । गाडीचढ्ने ठाउँसम्म पु¥याइदिएको थिएँ, अनि फरक्क फर्किएको थिएँ ।

मैले गिता पढेँ । रामायण पढेँ । सत्ययुगका केही पात्रले कुनै परिस्थितीमा झुठ बोल्थेँ । कता–कता मैले पनि नक्कल गरेँ ।

कुष्णले छलकपट गर्थे रे । मैले पनि नक्कल गरेँ, विनसँग थोरै छलकपट गरेर । विवाहबारे केही झूठो सकारात्मक अभिव्यक्ति पनि दिएर ।

लिखित ऐतिहासिक सुपात्रहरु भित्रै पर्छु म पनि ।

विनले कार्यालय छोडेपछी उमासँग प्रेममा परेको मान्छे म । उमा र म बीच १/२ वर्ष अफेयर चल्यो । स्नेहको मुना पलायो । बिरुवा हुदै वृक्ष भयो । फुल्दैथियो । फल्ने बेलामा हुरी बतास चल्यो । ग¥ल्याम्मै ढल्यो । त्यो वृक्षसँगै मेरा आदर्श सोच, इतिहासका आदर्श पात्रहरु मरे । ईश्वरप्रतिको गहिरो आस्था फितलो भयो ।

म मर्न चाहेँ । सकिनँ । तनमन वेचैन भयो । ज्यूदै मरितुल्य भएको आभाष भयो । पाइला शक्तीहिन हुन थाले । वैरागिन, रुन थालेँ ।

आँखा लोभी मन पापी । त्यही केटी(विन) को हृदयविदारक शब्दहरु मनमा गुनगुनाइरह्यो । "मलाई नछोडन" अनि मेरो भावहिन प्रतिक्रिया "कहाँ समातेको छु र ?“

त्यसैले सरापी । त्यसैको श्राप लाग्यो ।

कत्ति रोएँ कत्ति । त्यो पनि मलाई प्रेम गर्थी । एकाएक छोडेर जान सकी कसरी ? हैट\ ! कत्ति कठोर पनि हुन सक्दा रैछन् स्त्रीहरु । कति निर्दयी भएर गई । कतै कठै, बाध्यताले पो गई । प्रेमलाई त्यागेर गई । आज व्यवहारीक भई । भ्रममै किन नहोस् झन् उमाप्रति नजिकिन थालेको थिएँ ।