रोजविन -१

सबै अपसोचहरु थिए .....

चस्कीरहेँ, झस्कीरहेँ ।

मनमनमै एकदिन उसलाई भेट्दा सोचेको थेँ, कत्ति सोझी छे, ज्यादै लाटी । मेरो मोहनीजालमा फस्छे यो ।’

आज मनमनै आवाज गुञ्जन्छ, फसाएँ, अनि फसेँ ।

मुद्धाको प्रक्रिया शुरु हुँदा लागेको थियो, ऊ उम्की भनेँ ? म मात्र फसेँ भने ?

बिचरी ! विन एकदिन डाको छोडेर रुदै थिई । चिन्ताले कमजोर हुदै थिई । भक्कानिदै भनेकी थिई : 'मलाई नछोडन ।’

त्यस्तो अवस्थामा मैले पनि सामान्य तरिकाले जवाफ दिएको थिएँ, कहाँ समातेको छु र ?

"तिमीले मलाई के सोचेका छौ ? कुन रुपमा लिएका छौ ? "

उसको प्रश्नमा मेरो जवाफ हुन्थ्यो, "तिमी निकटकी हौ, सबैभन्दा नजीककी ।" सायद सान्त्वना मिल्थ्यो । ऊ चुप लाग्थी । म बुझ्न सक्थेँ, ऊ अलमलमा छे । खासै सन्तुष्ट छैन तर आशा थियो विस्तारै सन्तुष्ट होली ।

सधै छुपाएँ मैले । मेरी प्रेमिका छ, अत्यधिक माया गर्छु म उनलाई । उनी मेरी सर्वेसर्वा हुन् । धर्ती, आकाश, जुन ।

प्रेम अन्तरमनबाट गरिन्छ । मैले उनैलाई अन्तरमनबाट गरेँ । उनैसँग मेरा हर सपना जोड्दै थिएँ । अमृत पिलाएकी थिई । जादु चलाएकी थिई । खुशी दिलाएकी थिई अनि हात मिलाएकी ।

ठूला ठूला गाजलु आँखा।

मेहित प्रित, मधुर भाका ।।

लालुपाते ओठ, भुलाउथ्यो चोट ।

हुदै नभाको, एउटै खोट ।।

अन्ततः भगवान प्रति आभारी हुन्थेँ । सपना बुन्थेँ, मनमनै गुन्थेँ "मेरी जीवन साथी ।"

––––––––

"के तिमी मसँग बिहे गर्छौ" ठाडै सोधेकी थिई । ठड्यौली स्वभावे केटी ।

‘मैले त्यस्तो सोचेको छैन’ उत्तर गएको थियो ।

सायद, ऊ पिरोलिइ वा सामान्य ठानी । केही समय तनाव देली झै लागेर सम्पर्कविहीन हुन चाहेँ। चाहा बुझेरै वा खै किन उसले पनि सम्पर्क गरीन ।

काकाको विवाह लगत्तै उसको घरमा विवाहको कुरा चलेको  थियो । "लप्पन छप्पन गर्ने हैन । कोही छ भने विवाह योग्य उमेर भैसक्यो विवाह गर्दिन्छु । लभ परेको र सम्बन्धमा रहेको भए केटा बोलाउनु ।" बुवाको आदेश गएको थियो । काका, बुवा र दाईहरुको भरोसा र विश्वास उनीहरुको रक्षाको कवच थियो शहरमा । एकाएक शंकास्पद तरिकाले सफाई खोज्दा जंङ चलेको थियो उसलाई । त्यसपछि विवाहको लागि आफैँ कस्सिएकी  थिई । साथी भाईलाई वरको लागि भनेकी पनि । म उसलाई मन पराउदैनथे । साथीको लागि ठिक भएपनि घरमा बुहारी बनाउन योग्य केही गुण नभएकी जस्तो लाग्थ्यो । लागीरह्यो ।

अचम्म लाग्थ्यो, त्यो किन त्यस्तो काम गर्छे ? जो प्रायः केटिहरु गर्दैनन् ।

चिटीक्क परेर हिड्छन् केटीहरु । ऊ हिड्दीन । थ्रेडीङ गर भनेँ । गरीन । गाजल लाउ भनेँ । लगाइन ।

कुर्ता सुरुवाल मनपर्थ्यो मलाई, केटिहरुले लगाएको । वर्षमै २/३ पटक लगाउथी । सुहाउथ्यो तर म भन्दैनथेँ ।

धेरै पछि एकचोटी भनेँ । उसले वर खोजेताका कुर्ता सुरुवाल बढी लगाई ।

भन्थी, ‘पाइन्ट टिसर्ट कुर्तासुरुवाल भन्दा सस्तो हुन्छ । बानी नै भैसक्यो । सजिलो लाग्छ । बुझ्नेले कुरा बुझ्दैनन् । जसलाई जे राम्रो लाग्छ त्यो कहाँ देख्न, भोग्न वा पाउन सकिन्छ र ?"

एकदिन भनेथेँ, ‘बरु २/४ सय म दिन्छु । हेर, खाऊ, मोटाऊ भएन यसरी । धेरै दुब्लायौं ।

माया नगर्ने कहाँ होर ? लागिहाल्थ्यो, म माया गर्थे“ गरिरहन्थे“ विवाह पो गर्दिन भनेको थेँ ।

सायद शुरुमा मन नै पर्थेन उसलाई म । प्रमुख कारण म स्वयं थिएँ । मैले स्कूलको एउटा साथीकोमा लगेँ । आफ्ना इन्द्रीय आफ्नै वशमा पार्न नसक्ने म वेवकुफ थिएँ । यौनतृप्ति चाहनाले मबाट उसलाई सायद एकप्रकारको यौनहिंसा नै गरेझैँ लाग्थ्यो होला कि ?

पछि भनेको थिएँ, "तिमीले धेरै राम्रो गर्यौ कार्यालय छोडेर ।" त्यतिबेलासम्म ममा अर्कैको लागि प्रेम भरिइरहेको थियो । जुन झै शीतलता प्रदान गर्ने व्यक्ति आएको थियो जिन्दगीमा । उहीप्रति समर्पीत थियो जीवन । उही थियो भाग्य/भरोसा, विश्वास वा नयाँ बिहानीको आस । 

क्रमशM ...